Iwo Zmyślony – WYKŁAD: Nowa duchowość w sztuce

Czy w młodej polskiej sztuce mamy do czynienia z jakimś nowym zjawiskiem? Czym jest „nowa duchowość”? Skąd ona wyrasta? Czyżby miała związek z kryzysem sztuki krytycznej? A może ona sama również jest krytyką, tyle że sztuki niedawnej – krytyką konsumpcjonizmu, kultury po internecie i postaw konformistycznych, których coraz więcej, także w świecie sztuki?

Tego rodzaju pytania chodzą mi po głowie, gdy myślę o pracach Honoraty Martin, Franciszka Orłowskiego, Łukasza Surowca i paru innych artystów młodego pokolenia. Chciałbym, żebyśmy przyjrzeli się bliżej ich twórczości – spróbujmy zastanowić się nad tym, co ich ze sobą łączy, w czym kryje się ich nowatorstwo, a następnie poszukać jego antecedencji w sztuce polskiej (Teresa Murak, Zbigniew Libera, Zbyszko Trzeciakowski) oraz analogii zagranicznych (Francis Alÿs, Cyprien Gaillard, Santiago Sierra).

Interesuje mnie również samo pojęcie duchowości – co ono dzisiaj znaczy? Jakie jest jego miejsce w obliczu ekspansji nowych technologii? Czy wyraża anachroniczną utopię, czy może wręcz przeciwnie – jest świadectwem oporu wobec utopii ponowoczesności? Nie unikniemy więc zapewne dygresji w kierunku zagadnień z zakresu filozofii umysłu, etyki i antropologii.

Iwo Zmyślony – krytyk sztuki i metodolog, autor kilkunastu publikacji naukowych oraz kilkudziesięciu tekstów publicystycznych, wywiadów i recenzji. Współpracuje z Dwutygodnikiem, Obiegiem i Kulturą Liberalną. Studiował filozofię i historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Uniwersytecie Warszawskim, Albert-Ludwigs Universität Freiburg i Katholieke Universiteit Leuven. Doktoryzował się pracą na temat pozawerbalnych wymiarów wiedzy (tacit knowledge). Wykładowca w School of Form w Poznaniu oraz Uniwersytetu Otwartego UW.